Wspólnota Dojrzałej Samotności (WDS)

Rozważając samotność w kontekście Ewangelii należy podkreślić, że ból samotności jest darem i łaską; jest wołaniem Boga o miłość do Niego; jest ratunkiem dla dusz porwanych przez egoizm i propozycje tego świata. Samotność wywodzi się z prawa Bożego, którym się Bóg dzieli ze swoimi dziećmi. Stąd, w dobie powszechnie odczuwalnej samotności rodzi się szczególna potrzeba jej zrozumienia, tak, by z samotności rodziły się dobra duchowe, do których powołany jest każdy człowiek. Powołanie nowej wspólnoty WDS przyczynić się może do zneutralizowania nowych "pomysłowych propozycji", które w snobistycznych środowiskach utrwalane są przez modę i budują zgubną obyczajowość.
Wiele świeckich inicjatyw wywodzi się z chęci zysku. Pod pozorem pomocy proponuje się współczesnemu człowiekowi - coraz bardziej samotnemu i coraz bardziej dla siebie samego niezrozumiałemu - rozwiązania z gruntu złe i destrukcyjne.

Zysk czerpany jest z ludzkiej słabości i ludzkiego nieszczęścia. W takich realiach zachodzi nagląca konieczność wykorzystania istniejących pozytywnych wzorców, które mogą dostarczyć mocne duchem osoby samotne. Ich samodzielność i odpowiedzialność zwykle różni się od tego, który rysuje powszechny stereotyp, bowiem decyzja o życiu samotnym najczęściej jest dojrzała, i jakże często uargumentowana umiłowaniem Eucharystii.

Powołanie do istnienia WDS przedstawia problem samotności w pozytywnym aspekcie, wskazując szanse wszystkim, którzy czują się obciążeni samotnością. Zaangażowanie WDS we współczesne problemy rodziny stanowi ważny moment i kieruje uwagę społeczeństwa na problem samotności, która na różnym etapie życiowym "chwyta w swe sidła" k a ż d e g o człowieka.

Ks. Jerzy Gawlik, SVD